ΚΑΛΑΒΡΙΑΡΙΑΤΣΕ ΚΑΛΑΒΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ http://fimotro.blogspot.com/2010/04/blog-post_4547.html

Το FIMOTRO έχει ανοίξει τα φτερά του και οι ανταποκρίσεις από το εξωτερικό όλο και πληθαίνουν. Εχθές, μετά από πολύωρη οδήγηση στη Νότιο Ιταλία, βρεθήκαμε στο χωριο Ριάτσε της Καλαβρίας (πριν από το Ρήγιο), όπου κάτι πρωτάκουστο και καταπληκτικό συμβαίνει... Σε ένα κόσμο τρελών, το αυτονόητο γίνεται είδηση. Πριν από δώδεκα χρόνια, στις 26 Δεκεμβρίου 1997, 336 Κούρδοι αποβιβάστηκαν σε ένα μικρό χωριό της Καλαβρίας, το Ριάτσε. Οι κάτοικοι τους υποδέχθηκαν με την πατροπαράδοτη φιλοξενία, τους περιέθαλψαν και τους προσέφεραν στέγη στο πάνω χωριό στο βουνό που οι ίδιοι είχαν εγκαταλείψει(!) για να μεταφερθούν παραθαλάσσια, για χάρη του τουρισμού, όπως έχει συμβεί κατά συροή και στα ελληνικά χωριά της υπαίθρου! Ο δήμαρχος της περιοχής σκέφτηκε να αξιοποιήσει δημιουργικά την παρουσία των φιλοξενούμενων. Κατέγραψε τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους και με μια γενναία χρηματοδότηση που απέσπασε από την Banca etica (Ηθική τράπεζα) και κυρίως με τον ενθουσιασμό τόσο των Κούρδων όσο και των κατοίκων, το μικρό άγνωστο Ριάτσε έγινε πρότυπο πολιτισμού και αλληλέγγυας ανάπτυξης. Αριστουργήματα αρχιτεκτονικής του 17ου αιώνα αναπαλαιώθηκαν, ξεχασμένες τέχνες αναβίωσαν, άνοιξαν ταβέρνες που προσέφεραν κουρδικές νοστιμιές, προσελκύοντας έτσι τους τουρίστες και στο ξεχασμένο ορεινό χωριό. Η ανάπτυξη υπήρξε ραγδαία, βρήκαν απασχόληση όχι μόνον οι μετανάστες αλλά και πολλοί κάτοικοι, όπως και άνεργοι από τις γύρω περιοχές. Όλα αυτά, βέβαια, σε ένα πλαίσιο σεβασμού του περιβάλλοντος. Τίποτα καινούργιο δεν χτίστηκε, τα δε γύρω δάση περισώθηκαν ως κόρη οφθαλμού, πάλι μέσα από ένα πρόγραμμα για τους μετανάστες. 'Οσοι δεν είχαν συγκεκριμένη ειδικότητα ορίστηκαν να φυλάγουν τα δάση. Για κάθε στρέμμα που δεν καίγεται έχουν μια ορισμένη ανταμοιβή.
Αποτέλεσμα; Από τότε οι πυρκαγιές έχουν γίνει άγνωστη έννοια. Το πείραμα του Ριάτσε ενέπνευσε τον διάσημο σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς που τις μέρες αυτές βρίσκεται στην Καλαβρία για να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Πρωταγωνιστές οι κούρδοι μετανάστες και οι ίδιοι οι κάτοικοι.
Εμείς βρεθήκαμε εκεί και καταγράψαμε τα πάντα με την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή. Μιλήσαμε στους κατοίκους, οι οποίοι πλέον αανήκουν στην τρίτη γενιά μεταναστών - έρχονται με ειδική άδεια από την Ε.Ε. και εντάσσονται με τον πιο ευγενή και αποδοτικό τρόπο στη μικρή κοινωνία του Ριάτσε. Αφρικανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί... παρέα με τους ντόπιους ηλικιωμένους κατοίκους και τα παιδιά τους! Όλοι μας χαμογελούσαν και επιδίωκαν να κουβεντιάσουμε... σε διάφορες διαλέκτους! Το χαμόγελο, όμως, φαίνεται να είναι παναβθρώπινη γλώσσα και το μικρό αυτό χωριό της Καλαβρίας τους το προσέφερε απλόχερα, ενώ και οι ίδιοι ανυταποδίδουν τη "φιλοξενία" έχοντας κάνει το Ριάτσε σπίτι τους: επισκευάζουν με σεβασμό στην παλιά, υπέροχη αρχιτεκρονική τα παλιά σπίτια, δουλεύουν με τα ζώα και βοηθούν στις αγροτικές εργασίες, οικοδομούν πολιτισμική ηθική, μεγαλώνουν τα παιδιά τους!

... Όλα αυτά δε θα μπορούσαν να μη με κάνουν να αναρωτηθώ: Πόσα, αλήθεια, εγκαταλελημμένα χωριά έχουμε στην Ελλάδα; Πόσες βόμβες, θύματα και θανάτους μικρών μεταναστών χρειάζονται ακόμη για να αναγθούμε, επιτέλους, στον πολιτισμό που αρμόζει σε ανθρώπινες κοινωνίες;

Το "πείραμα του Ριάτσε" ίσως και να μας δείχνει το δρόμο... Αν δεν έχουμε ακόμη όλοι "τυφλωθεί", όπως και η μικρούλα Αφγανή.